به گزارش خبرگزاری «حوزه»  از تبریز، شهید روحانی علیرضا خانی(مهدوی) در سال ۱۳۳۹، در خانواده‌ای متدین و مذهبی، در شهر تبریز، معصومانه بر گلیم خاک پای نهاد.

از همان دوران کودکی، عشق سرشار به اهل بیت عصمت و طهارت و حضرت ابا عبدالله الحسین(ع) در سینه او موج می ‌زد.

علاقه عجیبی به عزاداری و نوحه‌سرایی داشت. هنوز هم ندای نوحه‌های او از هیئت‌های عزاداری به گوش می‌رسد. بعد از گرفتن دیپلم، عشق الهی و علاقه او به معارف، مسیر حرکتش را به سوی حوزه‌های علمیه تغییر داد.

در سال ۱۳۵۷ به حوزه علمیه تبریز رفت و در مدارس علمیه طالبیه و ولیعصر(عج) به تحصیل مقدمات علوم اسلامی مشغول شد.

مراحل کسب علوم حوزوی را با سرعت پشت سر نهاد و برای تکمیل دروس و کسب علم از محضر اساتید بزرگوار حوزه علمیه و بهره برداری معنوی از حرم مطهر حضرت معصومه (س)، زادگاه خود را به مقصد قم ترک کرد.

در جریان توطئه حزب منفور خلق مسلمان در تبریز، به وظیفه شرعی و قانونی خود جامه عمل پوشانید و نقش فعالی را در بیداری اذهان مردم و معرفی این حرکت انحرافی ایفاء نمود.

در تعطیلات تابستانی دروس حوزه، به تبریز بر می‌گشت و همراه با تبلیغ، به تشکیل کلاس‌های عربی، آموزش قرآن و اصول و عقائد همت می گماشت.

او دلی به مهربانی نسیم، روحی به استواری کوه و جانی به تواضع گسترده دشت‌ها داشت. 

مقلد امام بود و به رهبرش عشق می ‌ورزید. او که از قافله حسینیان زمان بود، ندای «هل من ناصر ینصرنی» حسینی را با جان و دل لبیک گفت؛ با صدای بلند، ندای «هیهات من االذله» را تکرار کرده و به این پیام مظلوم اعصار، جامه عمل پوشانید. 

وقتی که آتش جنگ شعله‌ور شد و غرب و جنوب کشور اسلامی آماج حملات وحشیانه دشمن قرار گرفت، او داوطلبانه حوزه را به مقصد جبهه ترک کرد. عازم سوسنگرد شد و نه ماه مسئولیت فرهنگی آن منطقه را به عهده گرفت.

ایشان با تشکیل مراسم نماز جماعت، دعای کمیل، پخش نوار، مجله و کتاب در سنگرها، در بالا بردن روحیة معنوی و رزمی رزمندگان نقش به سزایی را ایفاء نمود.

نماز جماعت را در زیر آتش دشمن، در مسجد جامع سوسنگرد بر پا داشت. او تندیس اخلاص، تلاش و ایمان بود. در عملیات طریق القدس دست به سلاح برد؛ همگام و همراه با رزمندگان به سوی دشمن بعثی حمله ور شد.

سر انجام این سرباز فداکار و عاشق امام زمان (عج) در ۱۳۶۰/۰۹/۰۸ در منطقه بستان و در میدان مین دشمن، توسط انفجار مین به همراه موج انفجار به هوا پر کشید. پیکر خونینش پاره پاره شد و با بالهایی سوخته به پای شمع بزم افتاد.

آری او از دنیای فانی به عالم باقی شتافت و زندگی جاودانه یافت. 

روح بلندش همواره در جوار اولیاء الهی متنعم باد

اخلاق و منش شهید : 
به نمازشب اهمیت می‌داد و وقتی به نماز می‌ایستاد اشک می‌ریخت. مقلد امام خمینی‌ قدس‌سره بود و به ایشان عشق می‌ورزید. شجاعت در وجودش تبلور داشت و اهل تواضع و رأفت بود. 

ایثارگری‌ها : 
در زمانی که کشور با هجوم رژیم بعث عراق مواجه شد، وظیفه‌اش را لبیک به ندای امام خمینی‌ قدس‌سره ‌دانست و رسالت‌مدارانه عازم جبهه‌ها گردید و در سوسنگرد به مدت ۹ماه مسئولیت فرهنگی آن منطقه را به عهده داشت. 

در زیر آتش جنگ نماز جماعت مسجد سوسنگرد را بر پا می‌داشت، دعای کمیل او و پخش مجله و کتاب در سنگرها، روحیه‌بخش رزمندگان اسلام بود. 

در عملیات طریق القدس هم دست به سلاح برد و هم‌چو رزمندگان به نبرد پرداخت. عاقبت مین‌های دشمن، بال‌های پروازش را گشود و جام گوارای شهادت را در کام او ریخت. پیکر مطهرش پاره پاره به روی زمین افتاد تا شاگردی مکتب عاشوراییان برایش ثبت شود. 

از دست‌نوشته‌های شهید : 
سفارش می‌کنم که آزاد باشید و آزادانه بیندیشید. جامعه را آگاه ساخت. شما اگر حق را، تبلیغ کنید، باطل به خودی خود خواهد رفت.

با یکدیگر خیلی مهربان باشید و به همه محبت کنید که خدا برای همه مهربان است. 

توسّل به اهل بیت(ع) 

در حالی که بسیاری از ما، ماه به ماه - و حتّی بیشتر - به مسجد جمکران نمی رویم و از توسّل به امام زمان (عج) غافیلم و بدست خود این توفیق را از خود سلب کرده ایم، این شهید بزرگوار، شبهای جمعه و چهارشنبه به جمکران می رفت. دائما به اهل بیت عصمت و طهارت و مخصوصا حضرت بقیة اللّه الاعظم (عج) توسّل می جست. 

سروده ی شهید خطاب به حضرت ولی عصر(عج) :  

یا بن الحسن اور گلرا لوب قان هایانداسان

قان آغلوری بو عالم امکان هایانداسان

چک ذولفقاری داده یتیش یا بن العسگری

قو یما بو عرصه ده بیزی حیران هایانداسان

یو خدور پناه بیز لره سند نصورا آقا

گل داده ای شهنشهی دوران هایانداسان

گلسن اگر گذاریوی سال قم دیارینه

گورنه باتو بدی قانه جوان لار هایانداسان

نایب لرون قالو بدی کومکسیز هرایه گل

ایلوب احاطه دوره نی عدوان هایانداسان

ای منتقم یو بانما اوزون گل آل انتقام

بیت امانی قان ایدوب الوان هایانداسان

بیر بیت که شریعت اُلور اوردان آشکار

الان او یرده گور سنوری قان هایانداسان

مسلم آدین قویانلار ایدور دین ایوین خراب

رخنه ورور شریعته هر آن هایانداسان

چوخ قور خورام بو طرزیله ایش گتسه برملا

الدن گیده بودین و بو قرآن هایانداسان

هر کیمسه ایستوری ایده اظهار در دینی

فورا ایدولاّ قاننه غلطان هایانداسان

گل یریوزین عدا التویله مزیّن ایت

جاری اولا حکومت قران هایانداسان

گور ساخ ظهور اید و بس اوگون قلب شاد اولار

عالم اولار جمله چراغان هایانداسان

بیرده گلنده سال گذرون کربلایه سن

گور اصغرون بو غازی و یرور قان هایانداسان

لای لای دیور آقا سی، آلوب او خلی سینیه

گویا دیور که آغلامابیر آن هایانداسان

گزیده ای از وصیت نامه ی شهید: 

بعد از حمد و سپاس و اظهار عبودیت و بعد از شهادت بر وحدانیت خدای متعال و نبوت رسول اکرم و امامت علی بن ابی طالب و ۱۱ فرزند معصوم‌اش و اقرار و یقین به روز قیامت و اعتقاد به ولایت امام خمینی و تصدیق راه مقدسش، اینکه مطالبی را که از قلب سوزان و پیوسته در طپش یک عبد عاشق نشات می‌گیرد. برای انجام تمامی مسئولیت‌ها ذیلا اشاره می‌کنیم.

خدایا! ای آشنای اسرار نهانی قلبم! ای تنها امیدم در ناامیدی‌ام! آنچه فقط احساس می‌کنم و به زبان و قلم از توصیف‌ات عاجز است آگاهی که غیر از شهادت، مطهری نیافتم که گناهانم را بزدایم و غیر از در شهادت، دری دیگر به روی خود باز ندیدم که به دیدارت بشتابم.

حدود ۵ ماه و چند روزی است که هر لحظه در هر مکان، منتظر اجابت دعایم هستم.

معبودا! خود آگاهی که چقدر معصیت و گناه دارم. تو می‌دانی که سنگینی گناهانم دیگر خسته‌ام کرده، با حالت وضو و رو به قبله وصیت‌نامه خویش را می‌نویسم و به امید اینکه با وضوی خون، تمامی خطاهایم را پاک کنم و به بارگاه عالم پناهت باز یابم.

خدایا! مایوسم نکن، معبودا! به حق زهرا نا امیدم نکن.

مهدی جان! مولا جان! یک عمر صدایت زدم، اما لیاقت دیدارت را نیافتم، اما نا امید نیستم. بدین امید گام در راه می‌گذارم که در آخرین لحظه مرگم جمال دل آرایت را ببینم، وه چه خوش است که ولو یک لحظه انسان معشوق خود را ببیند.

آری، ما بی‌لیاقتیم، گناه کاریم، روسیاهیم، اما چه کنیم که محب توایم، محبتت در اعماق جانم ریشه دوانیده، به حق عمه ات زینب از خدا بخواه که این محبت و عشق ما را پاک گرداند و بارور کند.

پدر! مادر! برادران و خواهران عزیز! من که تمام عمرم برای هیچکس حتی برای شما نتوانستم مفید واقع شوم و خدمت کنم اصولا داشتن من یا نداشتنم مساوی بود، اما شما از روی محبت و لطف مرا مورد لطف قرار می‌دادید.

امیدوارم و شدیدا التماس می‌کنم که مرا ببخشید و برایم طلب مغفرت کنید که دعای پدر و مادر در حق فرزند زود قبول می شود، شدیدا خواهش می کنم که برای من اگر به فیض عظمای شهادت برسم، گریه نکنید. اگر گریه دارید بر حسین بکنید و اطفال حسین (ع) زیرا تا حال مظلومی چون حسین و زن و بچه های حسین صفحه روزگار نیامده است. به علی اکبر حسین گریه کنید که لیلا عمری در فراقش خون گریست. 

وصیت می کنم بعد از شهادت من هر هفته حداقل یک مجلس روضه ابا عبد الله و سایر ائمه خصوصا زهرا و حضرت زینب ترتیب دهید. مسلم بدانید که در صورت اذن خدای متعال من هم آنجا خواهم بود؛ زیرا شما می‌دانید که من چقدر به حسین و روضه امام حسین علاقه داشتم و خود را نوکر او می دانم.

مادر تو را به حق زهرا، حق خود را بر من ببخش. شما برادران و دوستان و فامیل‌ها و هر کسی که وصیت نامه ام به شما می‌رسد! بدانید که صراط مستقیم فقط و فقط یکی است و از مو باریکتر و از شمشیر برنده‌تر است. خیلی در حرکتتان مواظب باشید، خط امام امروز صراط مستقیم است، خود را زیر چتر رحمت الهی و پیرو خط امام عزیزمان قرار دهید که بدون امام، هیچ عملی روح ندارد و قبول نخواهد شد.

به قرآن مجید زیاد توجه کنید. راضی نشوید که روز قیامت قرآن در محضر خدا از ما شکایت کند. هر روز لااقل چند آیه قرآن بخوانید. بر شما باد نماز نماز، بر شما باد نماز شب...

پیوند خود را با خدا قطع نکنید و هیچگاه ناامید نباشید. هیأت‌های امام حسین (ع) و مجالس روضه را پر رونق کنید که ما هر چه داریم از اینها داریم. مساجد را خالی و غریب نگذارید.

به برادر محمد محمدی و تاج الدینی، ‌یونس عاقل نهند، محمد تقی قویدل وصیت می کنم که من حدود یک ماه روزه و یک کفاره روزه یعنی (۶۰روز) روزه و ۲ سال نماز مشکوک دارم که در صورت شهادت بزرگواری می فرمایند و به عهده می‌گیرند.

تمامی کتابهایی که دارم به اهل علم طلاب متقی و متعهد توسط این چهار نفر داده شود و اموال غیر کتاب متعلق به پدرم هست که هر طور صلاح دید، مصرف کند و برادران چه در جبهه و چه در پشت جبهه از وسایلم هر چه یادگار خواستند با اجازه پدر و این چهار نفر می توانند بردارند.

در آخر این نوشته‌ام از تمامی کسانی که این نوشته به دستشان برسد، عاجزانه التماس دعا دارم. و سلام قلبی خود را به تمامی دوستان خصوصا به بچه های مسجد جزایری اهواز و بچه‌های مسجد المهدی تبریز و سایر مساجد محله می رسانم.

الاقل و الاحقر علیرضا خانی مشهور به مهدوی

 لازم به ذکر است این شهید بزرگوار، به علت علاقه ی وافری که به حضرت مهدی (عج) داشت، نام خود «علیرضا خانی» را به «محمد مهدی مهدوی» تغییرداده بود.